|
|
||||||
|
گزیده ▪ ▪ ▪ ▪ ▪ ▪
|
چشم انداز ایران - شماره 70 آبان و آذر 1390
سیر تحول فتوای ارتداد در اندیشه آیت‌الله العظمی منتظری رضا احمدی آیت‌الله منتظری(ره) بحث مرتد را در سه دوره مورد ارزیابی قرار داده است: در دوره اول نظر مشهور را پذیرفته بوده، در دوره دوم، با ارائه تعریف جدیدی برای مرتد و افزودن قید جدید، همان حکم مشهور را تأیید نموده است و در دوره سوم با ارزیابی و بازنگری موضوع اعلام نموده تغییر عقیده، شبهه یا مطالعه و دستیابی به نتایج جدید موجب ارتداد نخواهد شد و بلکه عناد و توطئه فرد که یک فعل اجتماعی است، موجب حکم ارتداد است، در حالی که اثبات آن هم بسیار دشوار می‌باشد. اما اگر شخصی پس از این که حقانیت توحید یا نبوت پیامبر اسلام(ص) و یا برخی از ضروریات دیگر دین برای او ثابت گردید، از روی عمد و عناد با حق، به مخالفت علنی و آشکار برخیزد و بخواهد نظم اجتماعی جامعه را بر هم زند و اعتقادات دیگران را مورد طعن قرار دهد، این شخص از مصادیق مرتد محسوب می‌شود. آیت‌الله منتظری مجازات مرتد را از مصادیق حدود می‌داند، بنابر روایت مشهور پیامبر که می‌فرمایند: «ادرئوا الحدود بالشبهات» در شبهات حدود را واگذارید (با اندك شك و شبهه‌اي اجراي حدود را متوقف كنيد) و اگر متهم به يكي از گناهان ذكر شده، قبل از دستگيري توبه كند و يا شبهه توبه در بين باشد، حد از او ساقط ميشود. مهمترین نکته‌ای که آن مرحوم به صراحت اعلام داشت، پذیرفتن حق تغییر عقیده است. ایشان با پذیرش این حق برای انسان حیطه حکم و موضوع مرتد را محدود می‌کنند.
ارتداد از مباحث فقهی است که درکتاب حدود مورد بحث قرارمی‌گیرد و از احکام مسلم حقوق جزا در فقه اسلام محسوب می‌گردد. آیه شریفه می‌فرماید: «إِنَّ الَّذينَ ارْتَدُّوا عَلى أَدْبارِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَى الشَّيْطانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَ أَمْلى لَهُمْ»(1)، «كسانى كه پس از آنكه راه راست برايشان روشن و آشكار شده، به دين پشت كرده و باز گشتند، شيطان براى آنها آراسته است.» مجازات بسیار شدیدی برای مرتد تعیین گردیده است که قریب به ده مجازات برای آنها در روايات مختلف برشمرده‌اند که به برخی از آنها اشاره می‌شود: 1ـ تنبیه اجتماعی، جداشدن همسر(مطلقه شدن همسر) 2-مجازات اقتصادی، سلب مالکیت و تقسیم اموالش در میان ورثه 3-حکم قتل برای مرد مرتد فطری و عدم پذیرش توبه او 4-حبس ابد برای زن مرتد فقها تصور یکسانی از موضوع مرتد ندارند و بدین خاطر در احکام آن دچار تردید شده‌اند، عده‌ای‌آن را تغییر عقیده و خروج از اسلام گرفته‌اند و دسته‌ای‌نیز آنها را معاندین و توطئه‌گران علیه جامعه اسلام تلقی کرده‌اند. احكام ارتداد از مباحثی است که اسلام را مقابل «آزادی عقیده» و «اعلاميه حقوق‌بشر» قرارداده است. اشکال عمده در بحث مرتد بر این فرض استوار است که اگر اکراه در عقیده ممنوع است(لاَ إِکرَاهَ فِی الدِّینِ)، پذیرش اسلام با آزادی و اختیار است، پس انسان در رد و بازگشت ازآن هم باید آزاد باشد. عدم پذیرش قسمت دوم فرض، مقابل آزادی و عدم اکراه در دین است که با آیات صریح قرآن در تعارض می‌باشد. تبیین مفهوم ارتداد «الرده» به کسر راء: مصدر ردا و رِدّه، الرّدّه: الاسم من الارتداد.(2) ارتدّ، ارتداء الشئ: آن چیز را برگردانید، از او خواست، که آن چیز را برگرداند. ارتد علی عقبیه: به عقب بازگشت. ارتد علی اعقابهم: به روش پیشینیان خود بازگشت یا بازگشتند. ارتدوا عن دینه: از دین خویش بازگشت و مرتد شد. اما راغب در «مفردات الفاظ القرآن»آورده است: «ارتداد و رده، بازگشت به راهي است كه شخص از آن آمده است، ولي «رده» تنها در مورد كفر به كار مي رود و ارتداد در مورد كفر و غيرآن است.»(3) در قرآن آمده است: «مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ»(4) بعضی از دین خود بر می‌گردند.گاهی نیز مرتد به «الرده» تعبیر شده و منظور از آن رجوع از اسلام بوده است. در قرآن کریم، چندین آیه در باب ارتداد و مرتدین نازل شده است و از مفهوم آیات دریافت می‌شود كه صرف تغییر عقیده موجب ارتداد نبوده است. آنچه موجب مذمت بوده قصد توطئه بر علیه جامعه و روش مسلمانان بوده و نیز برخی آیات به مذمت انکار دین از روی عناد و لجاجت به قصد ضربه وارد کردن بر جامعه اسلام اشاره دارد. گرچه مرتد به کسی اطلاق می‌شود که از دین برگشته و به کفر روی آورده، در این روگردانی و کفر عنادآمیز سرپوشی بر حق و توطئه همراه با معارضه با مسلمانان و جامعه اسلامی است. گرچه مرتد، درآیات متعدد آمده است و در اين آيات تنها عقوبت‌های اخروی و آثار دنیوی آن را بر شمرده، اما هیچ‌گاه آيات به حکم جزایی و قضایی آن اشاره ندارند، این مسئله موجب تأمل و دقت بیشتر است. مجازات مذکور در فتاوای فقها برگرفته از اخبار آحاد می‌باشد. این ده نوع مجازات در اخبار آحاد و منابع مختلف آمده است و هریک از آنها دارای معارضی می‌باشد. مرحوم مقدس اردبیلی در مجمع الفوائد آورده است: «فدلیله فی الکتاب غیر ظاهر و کذا الاجماع ایضا فی ذلک بحیث یشمل جمیع اقسامه و احکامه» وکذا السنه: «نعم یدل علی بعض ذلک فی بعض اقسام بعض الرویات مثل حسنه».(5) دلیل حکم مرتد در قرآن ظاهر نيامده است و در سنت نیز حكم آن روشن نمی‌باشد، همچنين در اجماع هم بحث روشنی نشده است. در روایات بعضی از آنها دلالت بر مجازات مرتد دارد. مرحوم مقدس اردبيلي در احكام مرتد به نتيجه قطعي نرسيده است. از پرسش‌های جدی در موضوع ارتداد، اختلاف در حدود و یا تعزیر بودن مجازات مرتد است. حدود از احکام غیرقابل تغییر می‌باشند که معمولاً از سوی خداوند در قرآن حد آنها تعیین شده است. اما تعزیرات، تعیین خصوصیات آن به دست حاکم است که با رعایت شرایط و مصالح وضع می‌شود. مسئله ارتداد به صورت مستقل در برخی از کتاب‌های قدما از جمله اصحاب امامیه هرگز مطرح نشده است، مانند فقه الرضا، الهدایه بالخیر صدوق(م381) مقنعه شیخ مفید (م413) انتصار سید مرتضی علم الهدی (م447) المراسم العلویه ابوحمزه (م463) مختصرالنافع محقق حلی (م676) غنیه النزوع ابن زهره حسین حلبی(م585)، اما در کتاب‌های دیگر از فقیهان قدیم و متأخر مسئله حکم ارتداد را در بخش تعزیرات ذکر می‌کنند.(6) آیت‌الله منتظری و ارتداد منابع مکتوب باقی مانده از آثار علمی و فقهی آیت‌الله منتظری حکایت از آن دارد که ايشان طی چند مرحله به بازنگری موضوع ارتداد پرداخته و در هر مرحله با تصویری نو از موضوع مرتد به جمع‌بندی جدیدی رسیده‌اند. این تصویر جدید از موضوع بنابر ضرورت تناسب حکم و موضوع، نتایج جدیدی در پی داشته است. سیر تحول فتوا دوره اول: پذیرش فتوای مشهور در چاپ اول رساله توضيح المسايل آيت‌الله منتظري در سال 1362 در مسئله 3031، مرتد را تعريف كرده است: «مرتد: مسلمانی است که در حال بلوغ، عقل و اختیار خود از اسلام خارج شود و کفر اختیار کند.»(7) در این دوره، آیت‌الله منتظری تعریف و حکم مشهور درباره مرتد را پذیرفته است و نکته جدیدی در این موضوع ندارد. ابتکاری که در این دوره صورت گرفته، اضافه نمودن بخش‌های جدیدی بر رساله عملیه است که حرکت جدیدی در نظام رساله‌نویسی آغاز کردند. اضافه کردن مبحث دیات و قصاص، تشریح و پیوند اعضا، رسانه‌ها و مسائل متفرقه، حرکتی نو در نظام رساله‌نویسی به شمار می‌رفت. دوره دوم: افزودن قید «قصد» آیت‌الله منتظری در چاپ شانزدهم رساله عملیه خود در سال 1377 با تجدید نظر در بعضی مسایل، شیوه جدیدی در رساله راآغاز کرد. در ابتدای رساله مباحث فشرده‌ای از اصول عقاید به آن افزود و موضوعاتی چون انتخاب دین و مسائل مبتلابه چون احکام شفعه، مضاربه، مشاغل و درآمدها، مسابقات و سرگرمی، معاشرت، نگاه و لمس و پوشش و...را مورد بازبینی قرار داد. در راستای این بازنگری، موضوع مرتد را نیز مورد توجه قرار دادند: «مرتد، مسلمانی است که منکر خدا یا پیامبر یا حکم ضروری دین است، یعنی حکمی که مسلمانان جزء دین اسلام می‌دانند، مثل وجوب نماز و روزه و...را انکار کند به نحوی که منکر شدن آن حکم به انکار خدا یا پیامبر برگردد، همچنین است اگر منکر معاد شود یا از نظر اعتقادی از خوارج یا نواصب و یا غلات گردد.» در مسئله 3210 در حکم ارتداد، «بلوغ»، «عقل»، «اختیار» و «قصد» معتبر است.(8) ایشان در تعریف جدید مرتد، قیدهایی را مورد توجه قرار داده است: الف-انکار خدا یا پیامبر و معاد ب- انکار ضروری دین مثل نماز و روزه که جزو دین است ج- انکار مسائلی که منجر به انکار خدا یا پیغمبر گردد د- افزودن قید «قصد»، زیرا در تعریف گذشته در حکم ارتداد، بلوغ، عقل، اختیار و قصد را معتبر می‌دانستند. هـ- ملحق شدن مرتد به فرقی چون خوارج و نواصب آیت‌الله منتظری در این دوره بحث خروج از دین اسلام را چون فتوای اول خود مورد تأکید قرار نداده بود، بلکه انکار خدا و پیامبر و مسائلی که منجر به انکار این دو اصل و همچنین معاد می‌گردد را موجب مرتد شدن دانستند. دوره سوم: تغییر عقیده منجر به ارتداد نمی‌شود آیت‌الله منتظری در مرحله سوم بازنگری مسئله ارتداد در دهه هشتاد، به جمع‌بندی جدید و اجتهاد نویی رسیدند و تا پایان عمر بر همین اعتقاد ماندند. ایشان در بازنگری چاپ بیستم رساله توضيح المسايل در سال 1384 در مسئله ارتداد به این استنباط رسیدندکه تغییر عقیده منجر به ارتداد نمی‌شود. مسئله 3120: «مسلمانی که منکر خدا یا پیامبر شود، یا حکم ضروری دین را یعنی حکمی که مسلمانان جزء دین اسلام می‌دانند مثل وجوب نماز و روزه، با توجه به این که جزو دین است را انکار کند، به نحوی که منکر شدن آن حکم به انکار خدا یا پیامبر برگردد، مرتد است؛ هم چنین است اگر منکر معاد شود یا از نظر اعتقاد، از خوارج یا نواصب و یا غلات گردد، ولی اگر برای کسی ضروری بودن بعضی از احکام ضروری ثابت نشده باشد و بر اساس وجود شبهه، آن را انکار نماید (به عنوان مثال، وجوب نماز را منحصر به صدر اسلام بداند و یا حجاب را از واجبات نداند و بر همین اساس آن را انکار نماید) مرتد نمی‌شود و حکم ارتداد در مورد او جاری نمی‌گردد.» مسئله 3211: «در حکم ارتداد، بلوغ، عقل، اختیار و قصد معتبر است. همچنین باید انکار او از روی جحد و عناد باشد. بنابراین، حکم ارتداد در مورد کسی که در مسیر تحقیق از براهین عقلی استفاده می‌کند و احیاناً به نتیجه‌گیری دست می‌یابد جاری نمی‌شود و بعید نیست گفته شود پدیده ارتداد در صدر اسلام از بعضی توطئه‌های سیاسی علیه اسلام و جامعه مسلمانان حکایت می‌کرده و صرفاً به خاطر تغییر عقیده و اظهارآن نبوده است.» جمع‌بندی جدید از مسئله ارتداد از سوی آیت‌الله منتظری گرچه در ارائه تعریف ارتداد به همان تعریف مشهور ملتزم شده است، اما در بیان قیدها و وصف‌هایی که برای موضوع قائل شده، تغییر عقیده را خارج ساخته است. ابعاد فتواي جديد: 1- ملتزم شدن به تعریف مشهور(انکار ضروری یا آنچه منجر به انکار ضروری است) 2- تشکیک در ضروری‌های دین، مانند نماز یا حجاب منجر به ارتداد نمی‌شود. 3- قائل به چهار شرط: بلوغ، عقل، اختیار و قصد مرتد می‌شوند. 4- انکار از روی عناد و دشمنی با قصد ضربه زدن باشد. 5- حکم ارتداد در مورد کسی که در مسیرِ تحقیقِ مبتنی بر براهین عقلی است، گرچه به نتیجه خاصی برسد، اطلاق نمی‌شود. 6- احتمال می‌دهند که پدیده ارتداد در صدر اسلام بیشتر یک توطئه در جامعه اسلامی بوده باشد تا مسلمانان را دلسرد و یا مقهور سازد. 7- ارتداد به خاطر تغییر عقیده و اظهار آن نبوده است. آیت الله منتظری گرچه در تعريف مسئله (3120 ) مرتد به تعريف مشهور ملتزم شده است، اما در ادامه دريافت‌هاي جديدي را بيان نموده‌اند. در افتای جدید از التزام به تعریف مشهور مبتنی بر شرایط زمان و مکان است. ملتزم شدن به تعریف مشهور در بیان دریافت‌های جدید، قابل تأمل است، زیرا تعریف در مسئله شماره 3210 با مسئله شماره 3211 در تعارض است. برای بیان فتوای جدید لازم بود که تعریفی نو بر اساس استنتاجات جدید ارائه می‌شود. دوره تبیین نظریه جدید آیت‌الله منتظری حکم ارتداد را شامل تغییر عقیده و حتی انکار برخی ضروری‌ها، منجر به ارتداد ندانسته است و ارتداد را یک عمل اجتماعی عنادآمیز، مانند تحریف و تضعیف جامعه اسلامی در صدر اسلام پنداشته است. این استنباط جدید، اجتهادی نو در مقابل اجتهاد مشهور بود، زیرا ماهیت موضوع تغییر یافته و بالطبع حکم مبتنی بر موضوع تغییر کرده است، تصور جدید آن مرحوم از موضوع ارتداد، موجب حکم جدید شد. تحليل و برآيند فتوای جديد 1- تغییر تصور از موضوع تغییر عقیده امری اختیاری نیست. پیدا شدن عقیده در انسان یا تغییر آن، امری اختیاری نمي‌باشد تا هرکس بتواند به اراده و اختیار خود عقیده‌ای را بپذیرد یا از دل بیرون کند، زیرا عقیده معلول مقدماتی در نفس انسان است که معمولاً آنها نیز از اختیار خارج می‌باشد. تغییر تصور از موضوع موجب تغییر حکم شده است، زیرا حکم، تابع موضوع است و تناسب بین حکم و موضوع امری عقلی است که باید لحاظ شود. 2- ایجاد تصویر دیگر از ارتداد درآغاز تشكيل جامعه اسلامي در مدينه‌النبي توطئه‌اي شكل گرفت كه براي ايجاد تزلزل در عقايد تازه مسلمان‌ها كارساز بود. طبق برنامه توطئه‌گران عده اي در آغاز روز به حضور پيامبر(ص) رسيده و پس از اندكي پرس وجو اظهار اسلام و پذيرش نبوت پيامبر گرامي(ص) ميكردند و در انتهاي روز با چون و چراهاي ظاهري و دعواي ساختگي ترديد مينمودند و اسلام را ديني ناقص معرفي ميكردند، تا به اين وسيله روحيه مسلمانان را تضعيف كنند. اين امر سبب ترديد و سستي ايمان تازه مسلمانان ميگرديد كه قرآن كريم در خصوص آن به پيامبر(ص) هشدار داد. «وَ قالَتْ طائِفَه مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ آمِنُوا بِالَّذِي أُنْزِلَ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَجْهَ النَّهارِ وَ اكْفُرُوا آخِرَهُ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ »(9). اين واقعه و قضاياي مشابه آن بعدها سبب تشريع حكم ارتداد توسط پيامبر(ص) شد كه در امت‌هاي سابق نيز به رسميت شناخته شده بود. اين حكم جنبه بازدارندگي داشته و غرض اصلي از تشريع آن پيشگيري از بي‌ارزش شمردن اديان و شرايع الهي است. شروطي كه در اين حكم و موضوع حكم دخيل دانسته شده - مثل جحد و انكار و قصد و اراده و مناسبت حكم و موضوع - نشان ميدهد كه قصد پيامبر از تشريع اين حكم شديد، پيشگيري از ايجاد فساد و توطئه‌چيني و برخورد حكومتي با اين شيوه مبارزه فرهنگي بوده است. حكم مرتد مربوط به كسي است كه عمداً بذر ترديد ميپاشد، حال آن كه خود به آن ايمان دارد، «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَيْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوًّا فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ»(10) و قصد او توطئه عليه جامعه اسلامي است. يعني مرتد كسي است كه براي تغيير سرمايه اعتقادي مسلمانان سرمايه‌گذاري ميكند تا مردم را از رشد و تعالي معنوي بازدارد و به جاي آن فساد را جايگزين گرداند. به عبارت ديگر ملاك حكم مرتد، تغيير اعتقاد قلبي نيست، چرا كه عقيده معمولا ًتابع مقدمات خود است و خود آن از اختيار فرد خارج است، بلكه ملاك آن ايجاد فساد با قصد و اراده ظالمانه است. به نظر ميرسد تفاوت‌هاي حكم مرتد ملي با مرتد فطري(11) ناظر به همين جهت باشد، چراكه در مرتد ملي احتمال گرايش‌هاي پيشين و علایق باقيمانده در وجود فرد نسبت به آداب و سنن شرعي قبل از شريعت محمدي(ص) وجود دارد و لذا فرصت بيشتري براي او در نظر گرفته شده است، ولي در مرتد فطري پيش زمينه‌اي وجود ندارد و لذا احتمال ظالمانه بودن و توطئه و جحد و انكار و نبودن انگيزه مقبول‌تر است. حال اگر كسي به خاطر دسترسي نداشتن به حقايق دين و تحت‌تأثير استدلال‌هاي مخالفان دين دچار ترديد در احكام ضروري آن و يا در اصول اعتقادي دين شد و قصد توطئه و يا متزلزل كردن ايمان مؤمنان را نداشت و تنها با گمان خويش به پيدا كردن حقيقت در خارج دين از دين خارج شد و فقط از طريق استدلال و مباحث علمي به مخالفت با مطالب ديني پرداخت، مصداق حكم مرتد نيست، چرا كه در دوران غيبت معصومين(ع) و اختلافات زياد مسلمين در بسياري از عقايد و احكام و تاريك شدن فضا و مخلوط شدن حق و باطل و به گفته اميرمؤمنان(ع) وارونه شدن اسلام، حقايق دين و شريعت به آساني براي افراد عادي قابل دستيابي نيست و از همگان نمي‌توان انتظار داشت كه كارهاي خويش را رها كرده و براي كشف همه حقايق ديني اقدام كنند. ضمن اين كه تضميني وجود ندارد كه پس از بررسي‌هاي خويش، به درستي به اصل دين دسترسي پيدا كنند و از راه راست منحرف نشوند. به همين دليل اگر تغيير عقيده در اثر شبهه بوده و او خواستار رفع شبهه و پاسخگويي به آنهاست، بايد خواسته او اجابت شود و نمي‌توان حكم ارتداد را بر او جاري كرد. همچنين است در جايي كه شخص جاهل قاصر باشد و يا ارتداد شخص در اثر سستي بنيادهاي اعتقادي او نسبت به اسلام مي‌باشد، يعني اسلامش از روي بينش وآگاهي نبوده است تا بتواند در برابر شبهات به خوبي ايستادگي كند. ضمن اين كه به نظر ميرسد اساساً حكم مرتد و يا حكم ناصبي حكمي سياسي بوده و در زمان‌ها و مكان‌ها و شرايط مختلف، مسائل و شرايط خاص آن زمان و مكان در نظر گرفته ميشده است، مثلاً در نامه حضرت رضا(ع) به مأمون آمده است: «لايحل قتل احد من النصاب و الكفار في دار التقيه الا قاتل او ساع في فساد»(12)، «جايز نيست كشتن هيچ يك از ناصبي‌ها يا كفار، در مكاني كه تقيه در آن لازم است، مگر كسي كه قاتل و يا كوشش كننده در فساد باشد.»(13) 3- تعریفی نو از ارتداد آیت‌الله منتظری در پاسخ سؤال 2506 در رساله استفتائات چنین آورده است: معناي ارتداد چيست؟ آيا كسي كه در يكي از اصول دين يا احكام ضروري آن به هر دليل و علتي شك كند بدون اين كه بخواهد حقي را انكار نمايد، مرتد حساب ميشود؟ جواب: معناي ارتداد به عقب برگشتن است، يعني بعد از اسلام به كفر برگشتن؛ و كفر در مقابل ايمان است و معناي ايمان صرف پيداشدن يقين و عقيده‌اي در بستر ذهن نسبت به مبدأ و معاد و نبوت نيست، زيرا پيداشدن يقين و عقيده به چيزي اختياري انسان نيست؛ در صورتي كه ايمان و كفر دو عمل اختياري ميباشند كه مورد پاداش و مجازات خداوند قرار ميگيرند و اگر غيراختياري بودند پاداش و مجازات بر امر غيراختياري براي خداوند حكيم و عادل، قبيح بلكه محال مي‌باشد، بلكه ايمان به معناي التزام و پايبندي عملي و اخلاقي به عقيده‌اي است كه در قلب پيدا شده است؛ و كفر يعني انكار و عدم التزام به آن. «كفر» به معناي پوشاندن امر واضح و روشن است؛ و لذا به «زارع» نيز كافر گفته ميشود، چون بذر را زير خاك ميپوشاند. پس كسي كه حق بودن اصول دين را يقين دارد و هيچ‌گونه شبهه‌اي در آنها نداشته باشد و با اين حال از روي عناد و لجاجت و يا تعصب، و يا انگيزه‌هاي سياسي، اقتصادي و غيره آنها را انكار كند و التزام عملي و اخلاقي نداشته باشد، او كافر مي‌باشد؛ زيرا امري را كه برايش روشن و قطعي است انكار نموده است. اما كسي كه يا درحال تحقيق است و يا در اثر ضعف مطالعه، يا القائات تشكيك‌كنندگان و يا به دلايل ديگر در بعضي اصول يا فروع ضروري دين به شك ميافتد، بدون داشتن عناد و تعصب و لجاجت مرتد محسوب نمی‌شود. اين معنا از آيه شريفه «اِنَّ الَّذِینَ ارْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِهِم مِنْ بَعْدِ مَا تَبَینَ لَهُمُ الْهُدَى الشَّیطَانُ سَوَّلَ لَهُمْ)، (همانا كساني كه پس از روشن شدن حق و راه هدايت براي آنان به عقب برگشتند - و مرتد شدند - در دام شيطان قرار گرفته‌اند)، به خوبي استفاده ميشود، زيرا ارتداد را مقيد به تبين و روشن بودن حق و هدايت براي اشخاص نموده است.آيات ديگر نيز به همين معنا دلالت دارد. بنابراين اثبات ارتداد بسيار مشكل مي‌باشد، زيرا يقين و تبیين از امور نفساني غير مشهود است و به صرف گفتن كلمه‌اي از روي شك و ترديد، و يا بدون قصد جدي انكار حق، كسي مرتد نمی‌شود و در مورد ارتداد و نيز ساير گناهاني كه موجب حد يا تعزير است اگر كوچكترين شبهه‌اي در ثبوت آنها باشد، حد و تعزير جاري نمی‌شود. پيامبراكرم (ص) فرمودند: «ادرئوا الحدود بالشبهات»، (با اندك شك و شبهه اي اجراي حدود را متوقف كنيد) و اگر متهم به يكي از گناهان ذكر شده، قبل از دستگيري توبه كند، يا شبهه توبه در بين باشد حد از او ساقط ميشود.(14) 4-تأسیس اصل آیت‌الله منتظری در زمینه پذیرش عقیده و دین، اصلی را تأسیس کرده و براساس این اصل تبیین مسئله می‌کنند (انسان در تغییر اندیشه آزاداست)و در کتاب رساله حقوق این اصل را به عنوان یک حق از حقوق انسان به رسمیت می‌شناسد. (رساله حقوق ،ص51) حق تغییر اندیشه در حقیقت تعبیر به آزادی اندیشه یا تغییر آن نوعی مسامحه در تغيير است، زیرا پیدایش هر عقیده و استمرار آن معلول شرایط خاص ذهنی است که از اختیار انسان خارج می‌باشد. آنچه اختیاری انسان است ـ و انسان نسبت به آن آزاد است ـ مقدمات آن می‌باشد؛ نظیر تحقیق، مطالعه و تلاش فکری در راه رسیدن به آنچه حق است. ازاین رو تحمیل هر عقیده‌ای به دیگری، نه امکان دارد و نه صحیح خواهد بود؛ و هر انسان بالفطره در پیدا نمودن هر اندیشه و استمرار آن قابل تحمیل و اکراه نخواهد بود. (لااکراه فی الدین) حق آزادي انديشه و بيان از آنجا كه عقل و تفكر جوهر اصلي انسان مي‌باشد حق تغییر اندیشه دارد.تعبیر آزادي انديشه و بيان از حقوق مسلم همه انسان‌هاست، همه حق دارند كه در مسائل مختلف اعتقادي، سياسي و اجتماعي آزادانه بينديشند و حاصل تفكر و انديشه خود را بيان نمايند. ميتوان گفت آزادي انديشه و بيان از مهمترين حقوقي است كه هر انساني دارد، و تجاوز به اين حق و سلب آن ستمي بزرگ بر انسان‌ها مي‌باشد؛ آيه شريفه: «خلق الانسان ـ علمه البيان»(15) (خداوند انسان را آفريد و بيان را به او آموخت). و در اهميت این نکته اشاره دارد امام صادق(ع) حتي با منكران خدا و بي‌دينان نظير عبدالملك مصري، ابن مقفع، ابن ابي العوجاء و ديصاني در مسجدالحرام - يعني مهمترين مركز عبادي و اعتقادي اسلام - بحث آزاد داشتند و آنان نظريات و افكار و انديشه‌هاي الحادي خود را با استدلال و بدون هيچ‌گونه ترس و منعي با آن حضرت مطرح ميكردند.(16) آیت‌الله منتظری در اینجا حق تغییر اندیشه را پذیرفته است.(17) تعیین محدوده ارتداد آیت‌الله منتظری موضوع و زواياي بحث ارتداد را در پاسخ به پرسش‌هایي تبیین می‌کنند: سؤال: آیا اگر فلاسفه و متفکرین به نقد دین بپردازند و پاسخ‌های فقها را نیز نقد کنند و قانع نشوند، می‌توان آنها را معاند و مرتد دانست و اعدام کرد؟ جواب: نقد علمی ـ چه در مسائل دینی یا غیر آن ـ غیر از عناد و لجاجت بحق و انکار آن می‌باشد. ملاک ارتداد، عناد با حق پس از روشن شدن آن است. قرآن می‌فرماید: «فَبَشِّرْ عِبَادِالَّذِینَ یسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ»، (بشارت ده [ای پیامبر] به آن دسته از بندگان من که به سخن گوش فرا داده و سپس بهترین آن را پیروی می‌کنند). اگر نقد و ابراز نظر نباشد، انتخاب احسن و سپس پیروی از آن امکان ندارد. لازم به تذکر است که مقصود از آیه شریفه، اگر فقط مسائل دینی نباشد قطعاً منحصر به مسائل غیردینی نیست. به شهادت تاریخ نیز سیره پیامبر اکرم و پیشوایان معصوم با مخالفان اسلام و آنهایی که با غیر سلاح با دین حق مبارزه می‌کردند، همین بوده است. آن حضرات پیوسته با منطق و استدلال و جدال احسن با کسانی که نسبت به اسلام شبهه‌ای داشتند، برخورد می‌کردند. از باب نمونه، مجادلات و مباحثات ابن ابی‌العوجاء و امثال او با امام صادق در مسجدالحرام و نیز مناظرات کلامی حضرت رضا(ع) با علمای سایر ادیان قابل توجه می‌باشد.(18) ارتداد در قرآن سؤال: در قرآن آمده است که در دین هیچ اجباری نیست، ولی در جای دیگری آمده است که اگر دین خود راتغییر بدهید مرتدید و به مرگ محکوم هستید. شما این تضادها را در قرآن چگونه توجیه می‌کنید؟ جواب: اولاً درست است که در قرآن کریم نفی اکراه در دین شده است و فرموده: «لاَ إِکرَاهَ فِی الدِّینِ»، (در دین اجبار و اکراه نیست)، ولی در هیچ جایی از آن گفته نشده است که مرتد محکوم به اعدام است و باید کشته شود؛ و مجازات اعدام مرتد، تنها در بعضی از احادیث ذکر گردیده است. و ثانیاً: این که در دین اجباری نیست، به لحاظ این است که دین دارای اعتقاد و عمل بر اساس مباني است و حصول اعتقاد موقوف به گونه‌ای استدلال و برهان می‌باشد، و چه بسا بدون اختیار برای انسان حاصل می‌گردد، و هیچ گاه به وسیله اکراه و اجبار پدید نمی‌آید. و مراد از ارتدادی که طبق بعضی از روایات، مجازات آن مرگ مقرر گردیده، این است که شخص پس از این که حقانیت توحید یا نبوت پیامبر اسلام(ص) و یا برخی از ضروریات دیگر دین برای او ثابت گردیده، از روی عمد و عناد با حق، به مخالفت علنی و آشکار برخیزد و بخواهد نظم جامعه را بر هم زند و اعتقادات دیگران را مورد طعن قرار دهد، که چه بسا این امر، کشف از توطئه‌ای پنهان از سوی مخالفان دین می‌نماید، اما کسی که در مسیر تحقیق عالمانه، برای او نسبت به اصلی از اصول دین یا فرعی از فروع ضروری آن، شک و تردید حاصل شده و یا به نتیجه‌ای دیگر رسیده است، مرتد محسوب نشده و حکم ارتداد را ندارد. در این رابطه می‌توانید به رساله حقوق اینجانب صفحه 51 مراجعه نمایید.(19) رابطه انکار ضروری و خروج ازدین سؤال: آیا اگر مسلمانی با استدلال، احکام عبادی اسلام را نپذیرد، ولی به توحید و نبوت و معاد و عدل و امامت معتقد باشد می‌توان او را از مسلمانی خارج دانست؟ اگرنه، پس این چه ضروری دین است که تعطیل آن نمی‌تواند سبب خروج از اسلام تلقی شود؟ جواب: اگر مقصود از نپذیرفتن، انکار عقیدتی باشد باید گفت: صرف انکار ضروری اگر مسلتزم انکار اصول دین از قبيل نبوت نباشد موجب خروج از دین نمی‌باشد و اگر کسی واقعاً به اصول دین مذکور در سؤال، معتقد باشد اما به نظر خودش با استدلال به این تنیجه رسیده است که امروز انجام عبادات لازم نیست، چنین کسی هرچند تشخیص او باطل و خلاف حق است، اما موجب خروج او از دین نمی‌شود و حتی حکم به فسق او نیز بعید است. اما اگر ضمن قبول داشتن اصول دین، ضروری بودن عبادات را نیز قبول دارد و با این حال، آنها را عملاً ترک می‌کند، چنین شخصی فقط محکوم به فسق می‌باشد؛ و اگر حکمی ضروری باشد و مسلمان با قطع و یقین به ضروری بودن، آن را انکار می‌نماید، این انکار که برگشت به انکارنبوت کرده و نوعی لجاج و عناد است، موجب ارتداد و خروج از دین می‌باشد.(20) تغییر انديشه سؤال: در مورد تغییر مذهب؛ مگر ما دین حضرت مسیح، موسی و... را دین خدا نمی‌دانیم؟ اگر می‌دانیم، پس چرا اگر یک مسلمان بخواهد تغییر دین بدهد باید محاکمه و سپس اعدام هم بشود. اگر ما به خدای خود اعتقادداریم و پس باید بسپاریم دست پروردگار خود که خود بهتر می‌داند.کسی نمی‌تواند شخص دیگری را برای نظرش محاکمه کند. حال سؤال این است که نظر شما در مورد این موضوع چیست؟ و من شما را به خاطر روشن‌تر بودن فکری انتخاب کردم که از شما سؤال می‌کنم. جواب: تفصیل در نامه نمی‌گنجد. اجمالاً این که هریک از ادیان یهودیت و مسیحیت و زرتشتی در زمانی دین حق بوده‌اند، ولی دین مقدس اسلام ناسخ ادیان سابقه می‌باشد، و عدول از آن صحیح نیست. مَثَل ادیان الهی مثل کلاس‌‌های دانشگاهی است، و دین اسلام همچون کلاس و ترم آخر است که شخص یک نحو استقلال علمی پیدا کرده است و دیگر نیاز به استاد جدید ندارد و با عقل کامل شده خود می‌تواند مشکلات را بر اساس آخرین و کامل‌ترین رهنمودها و احکام دین آسمانی حل نماید. برای ثبوت حقانیت دین اسلام می‌توانید به کتاب «از آغاز تا انجام درگفت‌وگوی دو دانشجو» نوشته اینجانب مراجعه فرمایید. البته تبدیل دین به نحو اطلاق، حکم اعدام ندارد، بلکه اگر حقانیت دین اسلام برای کسی ثابت شده باشد و از روی عناد و لجاجت با حق، اسلام را انکار کند و دین دیگری قبول کند، مرتد شمرده می‌شود؛ و اگر در دادگاه صالح طبق موازین قضایی، ارتداد و عناد او با حق ثابت شود، حکم مرتد را دارد.(21) آزادی در انتخاب دین سؤال: من خاطرات جنابعالی را خواندم. بسیار عالی بود. فهمیدم که شما در زمینه حکومت اسلامی و همچنین فرقه بهائیت تحقیقات زیادی انجام داده‌اید. همیشه برای من این سؤال مطرح بوده و می‌بینم که همواره حقوق‌بشر هم در این مورد به ایران ایراد می‌گیرد، این است: 1- آیا نباید دید حکومت اسلامی نسبت به تمام انسان‌ها اعم از موحدان(مسلمان و غیرمسلمان) و غیر موحدان ـ البته به شرط عدم محارب بودن ـ یکسان باشد؟ آیا خداوند به همه بندگانش روزی نمی‌دهد؟ آیا ما حق داریم به عنوان حکومت اسلامی به یک گروه محرومیت اجتماعی بدهیم؟ 2- آیا انسان ارجحیت دارد یا دین؟ چون این گونه سؤالات را من بارها از بسیاری جوان‌ها شنیده‌ام. اگر امکان دارد جواب سؤالات فوق را در سایت خود برای استفاده عموم قرار دهید. جواب: 1- هرچند به اعتقاد ما اسلام دین حق است و آن خاتم ادیان الهی می‌باشد، و وجدان هر انسانی او را ملزم می‌نماید که در امر دین تحقیق نماید و نسبت به آن بی تفاوت نباشد، ولی نه دین و نه حاکمیت، امری تحمیلی نیست. هیچ‌گاه با زور و تحمیل، اعتقاد حاصل نمی‌شود و همه مردم تا زمانی که حقوق اجتماعی یکدیگر را محترم بشمارند حق حیات دارند و حاکمیت نیز هنگامی ثابت و برقرار می‌گردد که اکثریت جامعه پذیرای آن باشند و حتی حکومت ظاهری رسول خدا (ص) و امیرالمؤمنین نیز با بیعت مردم تحقق خارجی یافت. ضمناً حق و حقیقت از هر کس و هر چیز محترم‌تر است. 3- انسان حقیقی کسی است که دارای ممیزه انسان از سایر حیوانات یعنی عقل بالفعل باشد؛ و عقل بالفعل به وجود مبدأ و معاد و ضرورت حرکت مستقیم تکاملی به سوی آنها معترف است. و این اعتراف‌ها همان دینداری اوست. بنابراین انسان به معنای خاص آن، شخصی دیندار است و انفکاک بین آن دو و سخن از این که انسان ارجح است یا دین، وجهی ندارد. بله، ظاهر انسان و انسان ظاهری چیزی جدای از دین و دینداری است و بدین لحاظ هم بین افراد آن نسبت به حقوق مدنی و اجتماعی تفاوت نیست و هیچ فردی به خاطر عقیده‌اش در آن جهت دارای مزایای بیشتر و ارجحیت از دیگران نمی‌باشد؛ چنان که انسان حقیقی هرچه در عقل بالفعل نظری و عملی قوی تر باشد و مراتب برتر عقل را در دو بعد نظر و عمل طی نماید، نزد خداوند ارجح بوده و دارای کرامت بیشتر است: «إِنَّ أَکرَمَکمْ عِندَ اللهِ أَتْقَاکمْ»(22)، یعنی کسی که دین حق را قبول کرده و دارای تقوای بیشتر می‌باشد، نزد خداوند از درجات معنوی بشتری برخوردار خواهد بود. ازطرفی انسان از نظر انسان بودنش به مقتضای آیه «لقد کرمنا بنی آدم»(23)یک ارزش ذاتی دارد و از نظر تدین او به دین حق ارزش ثانوی خواهد داشت. در حقیقت تفاوت ادیان و صحیح و ثقیم بودن آنها به صاحبانش ارزش ثانوی می‌دهد.(24) پی‌نوشت: 1 ـ محمد: 25. 2 ـلسان العرب، ج 15، ص 428. 3ـ راغب اصفهاني، مفردات الفاظ القرآن، ص 197. 4 – مائده: 54. 5 ـ مقدس اردبیلی، مجمع الفوائد ، ج 3، ص 319. 6 - سایت مجمع، ارتداد در فقه اسلامی، پاسخ شوراي فقهي مجمع مدرسين و محققين حوزه علميه قم. 7 ـ - رساله توضيح المسايل، چاپ اول، 1362، ص 561. 8- رساله توضيح المسايل، چاپ شانزدهم، 1377، مسئله 3210. 9 ـ آل عمران :72 . 10- نمل :14 11 ـ منظور از «مرتد ملي» برگشتن از اسلام فردي است كه از بدو تولد مسلمان نبوده و بعدها مسلمان شده و مجددا ًبرگشته است، اما «مرتد فطري» كسي است كه پدر يا مادر او مسلمان بوده و پس از بلوغ و گرايش به اسلام مرتد شده است. 12 ـ لبس الاسلام لبس الفرو مقلوبا، سيد رضي، نهج البلاغه، خطبه 108، ص 157و 158. 13ـ منتظری، حسینعلی، اسلام دین فطرت، ص 695. 14ـ رساله اسفتائات ، ص 526. 15- الرحمن :3 و 4. 16 - كافي، كتاب التوحيد، باب حدوث العالم و اثبات المحدث، ج 1، ص 82 - 72. 17 ـ منتظری، حسینعلی، رساله حقوق ، ص 51. 18 - منتظری، حسینعلی، پاسخ به پرسش‌های دینی، ص 531. 19 ـ همان، ص 533. 20و 21- همان، ص 102. 22- حجرات : 13. 23- اسرا: 72. 24- پرسش‌های دینی، ص 105. |
|||||